Kahır Mektupları 3 Şiiri - Adem Efiloğlu

Bu sabah eğreti düşlerden,
Yine küskün uyandım.
Kalkanını düşürmüş bir savaşçı gibi savunmasızım.
Kırılgan ışıklar saçıyor fırtınalarım.
İçim Bhola Siklonundan çıkmış adeta,
İrkilen benliğimin derinliğinde,
Can evimde eksik bir dokunuşa gebe,
Ağlamaya meyilli gözlerim…
/
Ey hala dilimden düşüremediğim yar,
Toprağa düşen bağrım kan revan.
İçimdeki cehenneme yetişmiyor Nil.
Can alıcı bakışlarına kurban ettik her şeyi.
Sabır yüklü maşukların kısık sesinde uyuyorum.
Suretine bürünürken sabahın güneşi,
Yaralı ceylan hüznünde yasına duruyorum…
/
Adın dökülüyor boşluklardan,
Duyguların geçtiği yollarda irkiliyor kâinat.
Suretimi görünce utanıyor kendinden rüzgâr.
Kendimi dalgalı saçlarında buluyorum,
Oysa ben dünyayı ateşe vermeye,
Yemin etmiş gibi bekliyorum.
Sanma ki yazmazsam yaşıyor şiirler,
Sanma ki yaşıyorum sensiz…
/
Haram sabahların terennümüne,
Arsızca düştü yüreğim.
Gözlerim ağlayan bulutlarla sevişirken,
Bir şemsiye tutuyor yan taraftan sensizlik.
Ah o yine bildik sızı,
Ah o yine bildik acı,
Ah o yine bildik sızlanmaların mirası,
Ölüyorum be kadın, ölüyorum…
/
Sokak boyu taşlara yazılmış,
İsimler takıldı gözlerime,
İlanı aşk eden sözcüklerle,
Temaşa ettik aşkı,
İçimdeki senle kavgalar ettim sessizce.
Ben sustum sen konuştun,
Sen sustun, ben sustum…
/
Bak yine kahrolası özleminin cemreleri düştü,
Gönlümde dinmeyen ağrılarına.
Zamanı sarkacında esir ettin,
Adına aşk denilen, karanlığın ışığında.
Oysa el sallarken gidişine,
Rızasız kavuşmalara kılıflar giydiriyor sözlerin.
Ben her defasında yıkılan virane,
Ben her defasında unutulan divane…
/
Sorup duruyorum kendime,
Ölmez bir aşkın sözcüsü ilan edip kendimi,
Vuslat ne yana düşer sevgili…
Sonra, köşeyi döndüğümde,
Köşedeki dilenci,
“Allah rızası için ” dedi,
Allah deyince,
Kirletti içimdeki seni…
/
Âdem Efiloğlu