Kahır Mektubu Şiiri - Musa Ataç

Önce gözlerimiz konuşurdu,bazen manasız..
Bir ışık parlardı yosunsu gözlerinde
Gözlerine baktığım zaman.
Yavaşça başını eğerdin,
Saçlarının gölgesi düşerdi kardan ak alnına,
Pembemsi güller açardı ay yüzünde,

Usulca yaklaşır öperdim,koklardım içten içe.
Bir tufan kopardı yüreğimde,
Bir sel olur taşardı yatağından
Şimşek olur kalırdı gözlerim.

Aylar,günler geçmiyor senden uzakta,
Hüzünlerim koralev olur,uyku tutmaz gecelerimi.
Siğaramın dumanıyla adını yazardım tavana
Resmini çizerdim buğulu camlara,
Uzaklarda okunan sabah ezanına dek..
Biran gözlerimi kapar..,
Yaradandan seni niyaz ederdim bin dua ile,
Sonra bir sabah daha başlardı sensiz,
Hüzünle dolardı yaşlı gözlerim.

Gün oldu bıraktık bakışlarımızı,
Ellerimizle konuşur olduk.
Bembeyaz,yumuşacıktı ellerin,
Ürkek bir kuş gibiydi avuçlarımda.
Okşadıkça mutluluk hayallerine dalardım,
Mayıs coşkusu gibi kan damarlarımda,
Gökten bir yıldız kayıp giderken,
Yüreğimdeki titrek mum alevi yanıp sönerdi.

Şimdii..konuşan kalemim oldu artık,
Mazide kalan anılar,hazan yemiş yapraklar gibi yerlerde.
Biliyorum SENLİ sabahlar yok artık,
Güneşin ısıtmayacak artık kaskatı yüreğimi,
KAHIR MEKTUBU okur şimdi yaşlı gözlerim.