Kahır Mektubu Şiiri - Duran Özaydın

Kan bağından öte sevgili dostum,
Canımdan cananı çaldın götürdün…
Gayet sessiz çektin yağlı hançeri,
Yaralı bağrıma saldın götürdün…

Elbet güven duyar bu fakir sana,
Et-tırnak gibiyiz dostluktan yana.
İhanet edilmez cana, canana;
Canımdan bir parça aldın götürdün…

Can canı aldatmaz, sever isminden
Gün gelir sorarsın kendi nefsinden.
Gayri uçmuş olur kuş kafesinden,
Ömrümü yarıya böldün götürdün.

Sana yakışmadı canım kardeşim,
Böylesi bezlerde ne idi işin?
Bıçağın sapladın yaralı döşüm,
Yufka yüreğimi deldin götürdün.

Gerçekten acıdır dostun yarası,
Ne merhemi tutar, ne de sargısı.
Daha da beteri yüzler karası,
Olan hayalimi sildin götürdün.

Umarım yanılmış olurum işte,
Akıl mı koydunuz olmayan başta?
Yine yenik düştüm ben bu savaşta,
Şu bitkin halime güldün götürdün.

Öylesine cilve dolu gözleri,
Çok yapmacık şehvet veren sözleri…
Karda yürür, göremezsin izleri;
Esnek olduğunu bildin götürdün.

Senelerdir dertlerini akladım,
Yeni açmış bir gül gibi kokladım.
Esirgedim gözüm gibi sakladım,
Gönül hanemdeyken buldun götürdün.

Böylesi dostluklar düşman başına,
Zehir koydun Turani'nin aşına.
Gerçek budur inkâr etme boşuna,
Bir kuru sevdaya daldın götürdün.

17.01.2009