Kahır Geceleri Şiiri - Mehmet Zafer

Sabahı görünmeyen
Karanlık bir gecenin koynunda
Hiç dinmeyen kabusların göbeğinde düşlerim
Üşüyorum!

Usul usul intizarı çürüten bu hercai gece
Sürüklüyor düşlerimi imkansız ölçülerin mesafesine
Rüzgarların savurduğu kuru yaprak gibi
Düşüyorum şafağın doğduğu yere
Ya gel al seni yüreğimden
Ya gel topla kırılan yanlarımı
Ya da gel bitir şu vefasız şarkıları!

Mevsimlerin loş hücrelerinde
Soldurttum bütün çiçekleri
Artık buralara sığamıyorum! !

Kirpiklerim batıyor gözbebeklerime
Kokunsuz bu yatakta uyku da tutmuyor
Zifiri karanlıklarda akıp giden gölgelerin peşinde
Yitik düşlerimi kovalıyorum
Tükenmişim yâr
Bitmişim!

Umutlar kalıyor ben gidiyorum
Geriye döndür tarihleri
İstanbul yeniden fetholunsun
Hüma Hatun bir Mehmed daha doğursun
Kuşansın kılıcını
Bütün ayrılıkların boynunu vursun!