Kahır Çocukları Şiiri - Ahmet Boz

Kahır çocukları kuyulardan taşınca
Deli/kanlı bir yürüyüşüdür artık uzun boylu ölümün
Bir ab-ı hayattır yangın yeri yüreklerde
Bir gönül aydınlığıdr aynasında göklerin
Ve onun alınlara kilitlenen her busesi
Ufk’un ressamına gülümsemektir kare kare
Kapılmaktır o güzelin uçuran nefesine
Düşmektir sırılsıklam boşluklar ötesine

Kahır çocukları kuyulardan taşınca
Köpürtüler yükselir rahmet vadilerinden
Uğultular boşanır şehrin kasıklarına
Kan tutar katran karası kabir böceklerini
Yutar sivri dillerini ıslık çalan yılanlar
Bir korkuluk niyetine asık suretlerini
Kaçışır bırakarak omurgasız gardiyanlar
Ve açılır özgürlük kapısı diriliş erlerine
Uçuşur mahkum yürekler aşk’ın engin göklerine

Kahır çocukları kuyulardan taşınca
Süpürür ayrılığın köhne duvarlarını
Akar kurumuş damarlara,umutlara,yarınlara…
Sıra sıra fidanlar yükselir kıyılarından
Ilık ışık yağmurları şebnemler yudumlar yapraklarından
Dallarında ötüşen inanç beyazı kuşlar
Mutluluk nağmeleri estirir tekbirle nakışlanan göklerde
Bir başka eser rüzgar,bir başka doğar güneş
Ve bir başka açar çiçekler karbeyaz yüreklerde
Diner gurbet,biter hasret,kalkar yerden üç asırlık kar
Bu bahar,bu bahar,bu bahar başka bahar…

Ahmet BOZ
11.10.2010