Kahır Şiiri - Mehmet Durmaz

Gözleri esmerdi, bakışları umutsuzdu, yoktu
Bedeninin verdiği azaptan yoktu ruhu,
Perçem perçem saçları bir bıçak gibi kesiyordu,
Anasının kıyamadığı biriciğinin omzunu
Ruhunu delip geçiyordu hergün bir başka azap

Bu nasıl bir karanlık, bu nasıl bir girdap
Bu ne çile bu ne biçim yokoluştu böyle
Gözlerimin önünde ki o güzelim yüze
Anasının biriciğini tek seven bendim herhalde
Sarıldı ve ağladı nehirler içimde

Ölsem büyük günah, ölmesem daha beter
Konuştu parmakları, neden dedi kolları ve dokunuşları
Bir keman acısıydı, annem dedi gülen dudakları
Hiçbir yerde değildi kolları bedeninde öylece duruyordu
Elinde bir bardak çaya öldür beni diyordu

Annesinin biricik kuzusu artık yaşamak istemiyordu