Kahır Şiiri - İbrahim Bayraktar

Bir gün bal veriyorsun, bir gün zehir,
Kahır çektiriyorsun bana, kahır,
Bilmez misin? Benim gönlüm bir nehir,
Akar durur sana doğru bu gönül,

Zaman zaman cilveleşir naz edersin,
Aklımı başımdan alan bir söz edersin,
Bir an gelir her şeyi ters yüz edersin,
Yine de senden vazgeçemiyor gönül.

Nedir bu inat, bir hiç uğruna?
Anlam veremiyorum tavrına,
Kulak verip de gelsen çağrıma,
Senden başkasını görmüyor gönül.

Selam verip almakla dost olunmaz,
Bir kez görüp bakmakla yar bulunmaz.
Aşkın yeri gönüldür, dostun yeri ömür,
Senden başkasına yar demiyor gönül.