Kahır Şiiri - Saba Levon

bu şehrin sokakları
ilk kez bu kadar belleğini yitirmişti
çocukların yorgun dili
yanıma uzanan dalgalara ölüm emriydi

tutsaklık
hiç yormuyor beni
bütün kavgaları içime
tenindeki yosun kokusunu
tenime hapsederek gitmeliyim

sevginin ilk hecesi gibi

beni kendine aşık eden
çıplak tenin sevgilisi
bilemezsin küstah
bir damla mavi nasıl ıslatıyor beni

gölgemi koynuna alıp
yalanın en doğalını yaz kumsala
asi
sitemkar
ve
kahpeliğin en çekicisi
sevişir gibi yapma
çığlık çığlığa kalarak
seviş benimle
bütün kadınlara inat içine hapset beni

bu tutsaklık hiçmi hiç yormuyor beni
ruhum doysun diye
ölüme aç yatıyor birileri
bense
iştahsız bir orospu gibi
uyuyup uyuyup uyanıyorum
içimdeki açlık büyüdükçe büyüyor
çıkıp bağırmak istiyorum
çocuklar ölüyor
aç ve susuz
ama
bağıramıyorum
korkuyorum
temiz giyimli korkak ve kekeme
ibneler olduk çıktık
ulan esas bu öldürüyor beni

yanılmıyorsam gözlerinizdeki ferde tükendi

ulan adım gibi biliyorum
açlıktan
değil
kahırdan öleceksiniz