Kağızman Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Özlemini çektiğim,hasretinle yandığım
Dağlarından hiç eksilmez kar,duman,boranın
Yaz,bahar olanca açar senin güzel güllerin
Zümrüt yeşili dallarda öter bülbüllerin.

Yüreklere yazılı unutulmaz adın var
Buram buram güllerin,yoncaların,kekiğin
Boyu servi allı pullu her biri bir ceylan
Gelin,kızların çok güzeller yeşil Kağızman

Bağın-bahçen var senin,narın var al kirazın
Bal şerbet sarı kayısıların,çökeleğin
Yaylanda kara çadırlar,konlar kurulur
Kürt kadınları yayık yayar,aş kaynatırlar.

Fistanlı,karakaş zeytin gözlü Kürt kızları
Güle,oynaya pınarlarda esbap yunarlar
Bazen berîvan olup koyun,keçi sağarlar
Ayrılık çok zor seni özlediğim Kağızman.

Ben unutmam seni asla ölüme kadar
Başı yeşil allı,telli de turnalarını
Yüreğim de ateşin var senin alev,alaz
İstanbul da senin için yine yanan benim.

Şu başımda bir dumandır sorma yanıyorum
Aras’ını sal üzerime söndür beni
Gurbet derdi çok yamandır ölümden de beter
Sanki iyileşmeyen bir kanserli yara gibi.

Bedenim yalım yalım sensizliğe yanıyor
Şu garip gönlüm yine özleminle kanıyor
Ben Şaban’lı Çobanoğlu gurbet diyarında
Çöllere düşen mecnuna döndüm Kağızman.

16.08.2010
Yıldırım