Kağıttan Kayıklar Yanaşıyor Rıhtıma

Kağıttan kayıklar yanaşıyor rıhtıma
Hiç yitirmemişim gibi,
Çocukluğum aklımda.
Nezaman ve niye büyüdüm sanki
Niye kapılır insan
Hayatın süratine
Patlayan lastik topumun kaçan havasında
Yitirmişim ömrün en güzel yerini
Kalmak ister gönlüm hala beş-altı yaşlarında
Neçare bedenim müsade etmez kalmaya
Engel olur fizyolojim dur demeye
Gitsem olmaz,
Dursam olmaz
Boynumda hayat çemberi
Çocukluğumdaki gibi dönmez
Ne çare kara bahtım
Dayanmalıyız bu yüke
Üç kuruşa çalışmaya
Ve her olana alışmaya
Velhasıl insan olmanın gayretine dayanmalıyız
Kalk yürü ayaklarım
Yürü de çatlasın düşmanım zaman
Kağıttan kayıklar yanaşıyor rıhtıma
Hiç yitirmemişim gibi,
Çocukluğum aklımda.