Kağıt ve Kalem Şiiri - Cem Kamalı

Yorucu bir kaç günün ardından, yine elimde kalemim.
Mecalsizce geziyor bomboş bir sayfa üstünde.
Birbirini özleyen iki sevgili gibi, özlemle sarılıyorlar birbirlerine.
Benim, hayatla pençeleşmelerim arasında sıkışıp kalıyorlar adeta.
Sorsan kaleme kağıdı, hayatın yükünü taşıyan bir sevda.
Sorsan kağıda kalemi, o, içi dolu bir dünya.
Duygu selinde hapsolan bir rüya gibi, geziyor parmaklarımın ucunda.
Benimse gözlerimden akan yaşlar, damlıyorlar bir bir, o bembeyaz sayfaya.
Yüreğimin acısını, kalemim ve kağıdımla alıyorum.
Salıyorum hepsini tek tek.
Özgürlüğe giden bir kuş misali, var gücüyle kaçıyor acılarım.
Kağıdım, kalemim ve içimde kopan fırtınadan kalma yağmurlarım,
Dökülüyorlar son satırlarımda.
Son sahnesinde hayatın, kan ağlıyor satırlarım..
(CMK)