Kağıt Şiiri - Neslihan Kösoğlu

KÂĞIT
Kim tanır şimdi beni?
Senden sonra kim bakar ellerime?
Gözlerimi içine çekip,hangi bakış kapanır?

Ezberimdin bir şiir gibi…
Hasretimdin bir gül gibi…
Kimin aklına uğrarım şimdi? ...

Yalnızlıklar kaldı avuçlarımda..
Şimşekleri çekip üstüme yağmurlu gecelerde;
Sabahlara uyanmadım ben..
Kimse görmedi ağladığımı..
Yalnızlığımı hiçbir yangın bilmedi...

İki çekmece arasında sıkışmış bir kâğıt gibi ömrüm..
Ne bulunuyor,ne okunuyor,ne yazılıyor…
Ne yangınım yakıyor seni,ne yağmurlar ağlatıyor gözlerini...
Ne gözlerin bulutlanıyor,ne yüreğin dağlanıyor.
Artık ne hatırlanıyorsun ne de yüreğimde konaklıyorsun…

Ezberlerim siliniyor…