Kağıt Şiiri - Mahmut Çopuroğlu

Elime geçen buruşmuş kağıtlara yazarım seni.
Bir kere sevmedim mi? Dönemem artık geri.
Anılarım aklımda iken, ağlamam da ne yaparım şimdi.
Üşüyorum yokluğunda.
Sana yazdığım şiirleri yakıyorum ağlaya ağlaya.
Sensizliğin getirdiği soğuğa dayanabilmek için.
Sanıyordum beni ölümüne sevdin.
Gidişinle, kalır elimde birkaç kağıt.
Okur dururum, sarılırım o kağıtlara.
Dayanamam gibi, bu denli acıya.
O kâğıtlarda, ölü dizeler var.
Ölü dizelerin ardında, umut var, aşk var, sevgi var.
Ama gidişinle.
Şimdi yoklar.
Ufukta da görünmesin şimdi.
Elin elimi tuttuğumda, içimde bir sevgi.
İyi hissetirdi, şimdiyse öldürür beni.
O buruşmuş kağıtları yaktım şimdi.
Ölü dizeleri bir kez daha öldürdüm bilir misin tüm bunlar ne içindi?
Şimdi bir tek ben kaldım sevgili.
Attım kendimi o ateşe.
Ya da atan sendin, hangimiz söylesene?
Cayır cayır yaktım kendimi.
Yanmaktır en acı verici ölüm.
Ama kılımı kıpırdatmam.
Bilirim ki en acısı yokluğundur.
Bunu diyene kadar, etrafta uçuşan bir külüm.
Yeni aşık olmuş birinin elleri sıcacık.
Sıcak eller tuttu bir kalem kağıt.
Nice dize, nice şiir şimdi o kağıtta.
Eller kalkar, o kağıtlar havada.
Ama şimdi o kağıtlar bir kağıttan da fazlası yanlış anlama.
Benim kağıtlarım havada uçamadı ama.
Benim kağıtlarım yok şimdi.
Üzerindeki dizeler sanaydı oysa sevgili.
Şimdiyse.
O kağıtlar öldü.
En sonunda.
Ben de öldüm.