Kafkas kunduzum Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

ben kafkas dağlarında yaşarım
on metre eni, dört mevsim deremin kenarında
selvi,söğüt,akasya,kiraz ağacım
nazlanır vadi melteminde
kestanerengi kunduzum var
söğüt kökleri yuvası
terketmez beni ekmek bulsada,olmasada
çetin kış gününde alıyorum
onu kilerim köşesine
seviyorum biten vakitlerin içinde
kömür gözleri ne kadar tireşimli
içiyor kana kana keçi sütünü
mısır ekmeğini,kiraz kekini
kıskanıyor herkesten
köşesinde gövdesine yüklüyor aceleden
sevecenliği bir ömre bedel
sevgilisi oldu,yakın evlerin
yavruları oldu. ilkbaharın ilk gününde
altı ay yaşadı, kurtlar vahşice aldı bizden
sadece annesi kaldı yine evden
kafkas kunduzum servetimle bir bedel
ömrümün yalnızlığına,sukunetine
selvi dallarından yuva,set kurdu
cambaz saydam deremin anaforunda
yanıyor vücutu,serin suların altında
kadife yünleri haz veriyor avuç içime
O ölmesin Ya Rabbim! ben ölmeden önce