Kafkas destanı Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Kapkara yüreklerde çağlıyor nefret derinden,
Diyorlar; itmeli Türk'ü kafkas tepelerinden.

Sürüler toplanıyor,ufacık devlet için.
Kastı islam mı,yoksa bu nefret niçin.

Yok etmekti emel Türk'ü topraklarında,
Parçalara bölmekti,öksüz yuvalarında.

Ufacık bir devlet diyordu bir ses; iş kolay,
Milleti unutmuştu gafiller,ne bahtsız bir olay.

Dört bir yandan saldırmışlardı kalleşçe,
Kadın çocuk demeden,fıtraten namertçe.

Birçok zaman sürdü bu haince saldırı,
Bir bebek cesedi yakmıştı,Şamildeki tandırı.

Ellerini semaya kaldırarak Allah'ına yalvardı,
O ne merhametliydi,ne aziz bir yardı.

Öyle bir güç verdi ki Şamil'e,izahı namümkün.
Bağızsızlık tek gaye,himaye edilmek sürgün.

Taşmıştı deryalar,volkanlar birer birer patladı,
Şeyhim Şamil dolu dizgin,Burak'ına atladı.

Bir diriliş doğuyordu kafkas tepelerinde,
Rahman ve Rahim olan Hakkın inayetinde.

Neye uğradığını şaşırmıştı küffar; ufacık bir devlet!
Ey kafir unuttun,Türk oğlu Türk bu millet!

Dandanakanda çağlayan,Malazgirtte parlayan,
Bir ecdadın torunu,sinenizi dağlayan.

Rab'bim gülmüştü Türk'e o gün,zafer yine bizimdi,
Melekler şeyhime selam durdu,Şehadete sevindi.

Bir destan yazıldı kandan,Rus'un topraklarına,
Nur damlardı o günlerde,şehit yanaklarına.

Kalk şeyhim ayağa,yaz göklere yezdanı,
Okunacak ibretle,kafkasların destanı.