Kafiyeye Kurban Olmuş(!) Safiye!

Manalardan mahrum kalan kafalar
Sanat için(!) hikmetleri yaftalar(!)

Varsa yoksa illa; vezin, kafiye(!)
Kafiyeye kurban gider safiye(!)

Feda olur lafız için(!) manalar
Gaye onu; büyük(!) şair sanalar

Selaseti esir alır(!) imgeler
Curcunada heder olur simgeler!

Benimsendi yeni çıkan adetler(!)
Korkutuyor beni korkunç adet’ler.

Bir giz(!) için, lanse eder bidati(!)
S.O.S verecek pek yakına bil ati!

Edebiyat atmış artık edebi(!)
Edepsizlik akıtıyor sırf debi.

Kim çok atsa, makbul(!) onun şiiri
Onu yazan; olur günün şairi(!)

İlmi kıtlar, savaş açar(!) lügate
İster herif; beleş bulup, lüp ata(!)

Nizam bilmez, hasım beller(!) nazım’ı
Tenkit eder(!) gece, gündüz yazımı.

Şiir bilmez, serbest vezne sarılır(!)
Eleştirsen, hatır olup darılır.

İlhamını alır çoğu periden(!)
Leyla(!) bulur, düşte cinni, huriden(!)

Eleştiri kabul etmez(!) tek kişi
Ona göre doğru imiş(!) her işi.

Belden üstten yazmak olmuş demode(!)
Bunu yapan Müslim’im(!) der hemi de.

Gündem alır(!) şuur vermez şiirler!
Hava atar, yazdım(!) diye şairler.

Bu günlükte, yetsin hiciv bu kadar!
Bilmem bunun ardı gelir ne kadar?

Cihat ŞAHİN
09.08.2010-İZMİR