Kafiye Şiiri - Serhat Güneri

Ne şairim, ne şiirim,
Kalemimden dökülen sözlerin esiriyim,
Kafiyeyle deneyeyim dedim,
Sıktı beni kafiye, evdeyim,
Özgürlüğümü kısıyor ne bileyim,
Sevgili zorlanıyorum dakikalarca kafiye de,
Hangi kelime, şuraya buraya gelecekte,
Aşkımın aczi, sevgimin dili çözülecekte,
Sıkıyor bazen her şey düzenli olan kafiyede,
Yazmayacağım dedim artık bu düzende,
Çözüm olmadı ki kalemime,
Bir zamanlar dedim kaldı, kelimede,
Aklıma geleni yazayım dediğimde,
Bir değil, bin engel görüyorum kafiyede,
Nedir bu kafiye sevgisi, Sevgili,
Sanki okuyunca yer edecek kalbinde,
Nasıl bakarsan öyle görürsün, derler de,
İnanmazdım pek böyle olacağını ilerde,
Sevgilim, sözlerime çekemem bir perde,
Sana olan aşkımı esir edemem de,
Dört duvar arasında, aklım hayalim hep sende,
Bir de şiirlerimi mi hapsedeyim kafiye de,
Bir zamanlar diye başlamak istiyorum; Sitare;
Sevgimizle kanatlanır uçardık kuşlar gibi,
Gökyüzünü senle temaşa ederdik Sevgili,
Kollarımda uzanırdın, bana çevirirdin gözlerini,
Bakışırdık saatlerce, tutardık ellerimizi,
Konuşurduk sevgiyle, duymaya çalışırdık sesimizi,
Sen sevgim olurdun, duyardın kederimi,
Derman olurdun, bitiriverirdin dertlerimi,
Sen Ey Sevgili, cânımın dili,
Cân olurdun bana, severdin beni,
Okşardın saçlarımı, düzeltirdin kirpiğimi,
Bir âşık muhabbetiyle, sarıverirdik birbirimizi,
Sımsıkı sarılıp, gözyaşları ıslatırdı ikimizi,
Cana can lazımdı Ey Sevgili,
Sen can olurdun, ısıtırdın yüreğimi,
Senle her şey çok güzeldi,
Seninle her şey çok özeldi,
Bir zamanlar sevginle ısıtırdın bedenimi…