Kafir Şiiri - Osman Erdoğmuş

KAFİR

Hakikatin üstünü hayâ etmeden örtüp,
Arzu ve hevasını öne sürendir kâfir.
Günahlara aldırmaz, helali haram görüp,
Hakkın ali hatrını yere serendir kâfir.

Gözlerini kapatır göremezler güneşi.
Nur diyarından kaçıp, topluyorlar ateşi.
Apaçık yol dururken seçiyor keşmekeşi.
Geniş cadde dururken dara girendir kâfir.

Helvadan put yapıp da tapan cahiller gibi.
Nefsini ilah yapıp, oluyor ona tabi.
Kibir bataklığında taş kesilmiştir kalbi.
Kendinden başkasını hakir görendir kâfir.

Ahiret inancı yok, dünya için yaşarlar.
Hiç ölmeyecek sanıp, sona doğru koşarlar.
Nefsinin esiridir, hadlerini aşarlar.
Başına binbir türlü bela örendir kâfir.

Yaşadığı âlemin, sahibini aramaz.
Nerden gelip nereye gittiğini soramaz.
Biraz düşün değince “kafasını yoramaz”.
Şifa olarak zehri kana verendir kâfir.

Yanlış yerden bakınca çözemiyor sorunu.
Hakka kul olmayınca çiğnetir onurunu.
Bilmiyorlar ki Allah tamamlamış nurunu.
İnatla defterini soldan dürendir kâfir.

Sevgi ile yaklaşsa her sorunu çözecek.
Ne kadar şeytan varsa bir hizaya dizecek.
İnandım deyip gelse zalimleri üzecek.
Güzellikler dururken şerre erendir kâfir.