Kafilenin lanetlisi...

Kafilenin lanetlisi
Duygulara, yaralara dem vuruyor
Esrik gözleriyle boyanmış, kana ve mürekkebe

Tozunu yüzüne çarpan boran
İçinde kimdir kalan!

Pörsümüş umutlarla zamana gem vuracak
Diri düşlerinin kalbini kanatacak
Daha mı parlak olacak gökyüzü
Ve ay daha mı erken doğacak
Dişleri daha mı az acıtacak, yaşamın boynunu

Kafilenin lanetlisi
Duygulara, yaralara dem vuruyor
Esrik gözleriyle boyanmış, kana ve mürekkebe

Okyanusa sevdalı sözleri
Kimdir fısıldayan!

Aşkı sömürüyor
Nerde yarattığımız bir güzellik bulsalar
Gölgeleriyle çöküyorlar üstüne
Düşündükleri iki oval delik
Beyinlerindeki kara delik
Ne versen yutuyor, insana dair
Aşklarımızı sömürüyor / lar…

Ki son kalemizdir geçen bin yıldan kalan

Çağının saçlarında uyanmış
Vebalı ruhlarıyla
kötümcül dilleriyle
Şen şakrak kahkahalarıyla
nasılda yapışıyorlar lekelere

her insan, ressam dilinde leke…

muhteşem görselliklerinden başka
eğlenceli sunaklarına kusuyorlar…

sonbahar yapraklara biniyorum bende
elimde kalan son dirençle
okyanuslara açılıyorum, kederle

Kafilenin lanetlisi
Duygulara, yaralara dem vuruyor
Esrik gözleriyle boyanmış, kana ve mürekkebe

Bataklık içinde lekesiz bir düş
Kimdir kuran!

Her söz tekrara düşer
Dilde kesik, kesik kanayan
Yazıya kara çalan…

Romantik duygularını
Hormonlarıyla besleyen
Zar edebiyatçıları…

Kumara bu son vedam….