Kâfi Değil Sesim Şiiri - Sevgili Özbek

İhanetten arınan güzelliklerin altında doğa
Muhteşemliğe mahsur
Her çiçek bir anlam yüklüyordu kendine
Kendine özgü kendi has kokusuyla
Her farklılığın zenginliğinde motif motif tezhip

Hürriyet sarısı güneş her şafak olduğu gibi
Herkes için yeniden yükseliyordu semâda
Sıcağıyla gülümsüyordu kızıl saçları
Şahabı göz kırpıyordu günü arkasında bırakırken

Ben büyülenmiş ben sarhoş ben bir hoş
Şöyle bakınıyorum yeryüzünün bu bozulmayan efsununa
Henüz insan olamamış beşer tezgâhından sorular karıncalanıyor beynimde
Neydi yeryüzünde insanoğluna yetmeyen
Toprak mı
Hava mı
Yağmur mu
Neydi insanoğlunun gözlerini doyurmayan

Aklım karışıyor sorular içerisinde sörf yaparken
Bir denizin ölü dalgaları döngüsünde kalıyorum
Çaresizim
Beceriksizim
Bir şeyler yapamamanın sancısıyla
Küreklerim kıyılara vuruyor

Bir taraftan ağıtlarını dinliyorum yorgun tubaların
Şom öpüşlerini izliyorum tıbbın ve teknolojinin
Ülkemde onca keder, onca onarılacak çok şey var iken
Serhat kışlasında babalarını yitiren
Çocuklar geliyor gözlerimin önüne
Evlat acısını yaşıyorum, dulluğu yaşıyorum
Yoksulluğu yaşıyorum, yetimliği yaşıyorum
Oralarda, bizim oralarda Ah’ları yaşıyorum

Bütün bunlar sahnelerce peydahlanıyor
Yirmibirinci yüz yıl adına kaygılarını giyiyorum
Utanıyorum, utangaç hırkasını kuşanıyorum insanlığın
Taşın altında beyinlerini saran karadulları
Vicdanımın kuzey saatinde
Ruznamelere yazıyorum

Ah kâfi değil sesim, kâfi gelmiyor dividim

Bir hiçliğin çıkmazında boğulurken kahroluyorum
Kahrediyorum ben, ben olduğuma
Ve yeniden bir şeyler yapamamanın ezikliğini yaşarken
Konuyor şu dizeler köşesine aklımın
Sarının siyah beyazında *yeryüzü vatandır*
Herkese yetecek kadar, her göze hitap edecek kadar
Kilim sofrası asil garnitür
Nefes alıp vermekte aynı
*Gökyüzü herkesindir*