Kafeste Uçuş Denemeleri Şiiri - Mizgin T ...

içimde
yalnızlığın yerini
özgürlüğe devretmediği bir şehir.
ölüler geziniyor bu defa
dirilerin üzerinde.

yaşamak sanıyorum, uzaklarda bir bulut.
bulutları ulaşılır sanmaktan ibaret
düş kurduğum.

küskünlüğüm ne için ve kime,
saklasam da anlamak zor olmasa gerek,
en çok kendime.
anlaşılmadığı halde dipdiri, devamlı...
ezilip büzülmez benim gibi
reddi kesin - herhalde- yaşamakla barışa.

sanrılardan oluşan,
ağrısı çekilmez bir vakit mi
bu mu yalnızca, diyordu yaşamak.

direniş nasıl da yakıyordu canını.
bırak ellerini,
sana uzanan ince köprülere.
çünkü artık inandım,
sarıldıkça yaşamaya sarsılıyorsun.

hani umut,
yaralamazdı.
yara almazdı.
yalan.

umut,
düşüşünü yavaşlatır sandıkça kurduğun
ve yine düştüğün duyulmayan karanlığa.

kalemimle tırmandım
yüreğime çarpan dağlara,
kalemin karası
avucumda parçalansa da
inatla.

parıldıyor ötede,
yaşamaya benzer
ama değil.
bildim,
unutmaktan ibaretti insan.
biriktirdikleri içinde boğulmaktansa unutan.

bunun için utanç duymayacaklar, hayır!
onlar utanmazlar,
tutunduğun yerden ellerine ket vurmaya.

nasıl da hevesliydim atanmaya yaşama.
başkaldırıma kurulmuş
alçakça bir pusu bu.
yaşadığımı sandım,
yaşamaktansa.

soluk almak için
insan yığınında verdiğim gayret.
kimdi,
insandan türeten insanlığı
insanın olmadığı yerde
var olurken insanlık.

yaşıma aldırmadan
yarım kalmış kavgalar biriktirdim.
hayır,
bunlar için çok küçüktüm.
belki dedim,
hiç olmadı kurduğum düşler.
tohumu düşmedi kurumuş toprağa.
kurulan düşler miydi sadece,
paslanmış beyinlerimiz dururken?

kafes kaça bölünür,
nereden açılır
kapanmış
kendime açılan tüm pencereler.
kafese çarpmaktan ağrıyan yaşımı,
dinlendirecek bir yüreğim de yok mu?
yakıcı saçakları girdi
gözlerime hayatın.
evet evet,
ruhumun peşindeki acımasız hayatın.

takılsam
ilerlemekten korkan ayaklarıma,
kendi içimde salınsam sonsuzluğa.

aksime bakmaya çalıştıkça
bulandı sular.
silinen ben miydim,
yansımam mı?
bu kirli sularda dalgalanıyor
işte
yaşamak.

pes ediş değil bu hayır,
demeyi
istedim zaman zaman.
ancak,
öyle çelimsiz bir rüzgardı ki varlığım
yaşamım boyunca...
kendi içimde kaybettiğim kendime,
içimi kaskatı bölen yollarda dahi
rastlayamadım.