Kafes Şiiri - Refika Altıkulaç

Emily Dickinson’a

Kafka’dan geçince yolum
güneş yılgını parmaklıklar
beni sev Emily
beni sev diye ağlar

çoğu zaman böyle
sabaha karşı dururken
cebimdeki çılgın dizeler
sorular kuşanıyor
çelimsiz gövdesinden dökülen
sonbahar yapraklarına aldırmadan
toprağı bir avuç taşırmaya çalışan Emily mi?

boğazında ikindi şarkılarıyla bir adamın
Pazar filesinden dökülen
adamdan önce evine varan
kafes kırıkları yaşamın
kedinin hırlamasına takılıyor
hüküm giymiş yolculuğuna uğurluyor
bir gün batımı öyküsünü

Kafka’dan geçmeli miydi yolum
geçilemeyecekse kafes

Emily yürürken eteğinin hışırtısına takılan
beni sev Emily
beni sev diye ağlayan
kafes kırıklarını
her adımında toprağı taşırmakta kullanan
Pazar yorgunu bir adam