Kafes Şiiri - Ekrem Özdemir

Korkunç ve ihanet ve sevmek ne kadar?
kara görmüş tayfa hıncıyla koşarken
bu fırtına da neyin nesi
varmak istediğim sahil daha netleşmeden.
Buğulu gölün karnında yağmuru dinlemek
olsa olsa bir avuntudur bugün
beni gördüğünü haykırmadan görmek
camı açarken yağmuru durduran gücün.
İnanmazsam güneşin beni yaktığına
nasıl karşılarım yağmurun şefkatini
oysa ne zaman, kim söyledi bana
güzelin gizli kalmaktan bezdiğini
en bakir duygularla katilin
cinayetler işlediğini.
Gidenlerin ardından
kalanlarla yetinmek niye t
ek bir ağıt bile yakmadan
herkesin ölümünü beklemek niçin?
Ben de herkes gibi
yalancının mumunu üflemek zorundayım
çocukları doktor yapan oyun gereği
İşte! Soruyor kızıl ihanetim
sevmek bu denli insancıl mı ki.
Kimseyi aldatmadan gülebilmek
bahar hüzünlerim gibi sahte
ve doğal bir yaşamaksa,
neden saçlarını okşuyor gece
doğmamış yavrumun yüzü gülmüyorsa.
İlk bakışlara lanet edişim
yargıçların insafına kalsaydı
beynimi özgür belleyip
rayların üstüne yatabilirdim
belki de, dalgalarla rakseden ruhuma
vartada salınmayı yazgı seçerdim.
Yeter ki
tek gözüyle bir adam
zorba kılıcını göğsüme çekip
istasyonu geçtiğimi söylemesin.
Bir yol göründü fallarda çıkmayan
hep yarım kalan, kitapların sonunda
dokundukça büyüyen bir yol
büyüdükçe yükselen, elbisemin altında.
Atımı ensemde koştuğum yol boyunca
ne korkunç ihanettir sevmek
kalbimin hatırını yabansadıkça.
Kanımın damladığı her akşam
yaşanmamış günlerin hatırasıdır
bu gece yeniden, bir kez daha anlasam
aşk, resimsiz bir intihardır.
Doğan, büyüyen ve ölen bedenimle
konuşmam artık yasak
biliyorum, çünkü öğrendim
adını izlediğim aşkla hayatı
ölümden sonra bulmaktır yaşamak.
Korkunç ve ihanet ve sevmek ne kadar?
Tanımadığım bir kadındır ölüm
öylesine sevecen, öylesine bahtiyar.

Ekim 1999