Kafes Şiiri - Mustafa Ecevit

Bir kafes içindeyim
Senden uzak, sana yakın.
Zaman anlamını mı yitirdi?
Güneş mi doğmuyor yoksa?

Bir kafes içindeyim.
Ne yana baksam sen.
Bu nasıl esaret aklım almıyor
Ve gönlüm ıstıraba doyuyor.
Çünkü muhtacım nefesine.
Aksine özgürlük kanatlarımı çırpıyorum.
Ve konuyorum gönül kafesine.

Bir kafes içindeyim.
Kilit sende, ve anahtar da.
Ben mutluyum.
Artık uçamasam da.