Kafes Şiiri - Aydın Duran

Kafes

Söylüyorum ahvali taş duvarlara
İnsan postuna girmiş şu Davar’lara
Allahım hidayet verse tüm kullara

Taşın bağrına tohumlar ekiyorum,
Beynimi kustum daha da kusuyorum.

Ademler hayvan misali bir garip hâl
Gözlerde iman yok, yükler dolusu mal
Bir yanım savuş git diyor, bir yanım kal!

Kaçabilsem kaçtığım yer burdan beter,
Her yanımda kara balçık, her yanda şer.

Zihnimde bir anlık umutlar çakıyor,
Ölüm temiz iş, gönlümden o geçiyor,
Kabire varmadan azaplar çöküyor,

Defterim sağdan, sola noksan yazar mı
Münker’le Nekir, Yüz’ü Doksan sayar mı,

Boşa koysam olmaz dolusu hiç almaz
Bu öyle bir zillet ki ciltlere sığmaz
Dur diyorum durmaz, vur diyorum vurmaz,

Yakasız gömleğe giresim geliyor
Urgana sehpasız gidesim geliyor.

Sofra başında herkesin yeri var dı
Kiminin ne çulu, ne minderi var dı
Çoğuna az kemik az da deri kaldı

Göz görürde gönül buna katlanır mı?
Ey insan, az biraz ,yüzün utanır mı?

Hissiyatım zihnime kılıç çekerken
Aklım fezaya uçup benden kaçarken
Volta vurdum, ha bu gün ha yarın derken

Katıksız bir handa, şaşkınım, suskunum
Bu cam kafeste müebbetle mahkumum

(Aydın Duran)