Kafes Şiiri - Volkan Musab Deveci

Darıldığı dağın odununu
yakar mı insan.?
Güvendiği bir dağ ise hele.!
Kırıldığı ile kalıyor
çoğu zaman insan.
Parçaları gönülde
bir dağ ise bile..

İlmek ilmek dokuduğun
Ne varsa!!
Bir kibrit çöpüne kurban
gidiyor bazen..
Yoruyor..
Tükenen umut, kırılan kalp,
yitirilen güven..
Öyle kolay değil söylemem.!

Çünkü her biri zakkumdan,
her biri zehirden..
Ateşten belki, kızılca kıyamet
koparan, dumansız bir ateşten..
Dilden değil, kemikten değil,
eksiklikten, eziklikten değil..
Aşikar değil, âşina değil,
Kora düşmüş demirden,
örsten, gürzden..

Sînede gem, sînede yen,
emekten, çileden, külden..
Gülmeden gönlünce,
sevilmeden gönülden..
Ölüyorsun vaslına
henüz daha ermeden..

Ne diyebilirsin söz usanır,
diyâr diyâr sürüldüğün,
iz usanır..
Bahara geçit vermeyen
ayaz, güz usanır..
Yorulursun, gücenirsin..
Koparırsın,
gönlündeki bağları..
Yakarlar bağrındaki
ormanları, çayırları, ovaları..
Tıkılırsın,
kaburgadan bir kafese..
Hayal edersin sadece,
bir o maviye kanat çırpan,
hasret yüklü, hüzün yüklü kuşları..