Kafes Şiiri - Kadir Ünlü

İçinde,
Pır pır kanat çırpan,biteviye aşkla şakıyan,
ısrarla çırpınan,bir bülbül olan,
perdeleri kapalı,rutubet kokan,
zalim bir sahibenin,yosun tutmuş,
yaşlı dev ağaçların altında,
Güneş’e hasret,küf kokan,
rutubetli,köhne ve izbe dağ evinin,
dar odasında,
aşina ve hayvansever kurtarıcı bekleyen,
“Altın bir Kafes “ gibiyim.
Köhne,kilitli ,izbe ve rutubetli ev,
umrumda değil,altın pas tutmaz,
bir maden de olsam,ruhum var,
aç,susuz,üstelik,havasız
zalim sahibesinin,platonik aşkıyla çırpındıkça kanatları kırılan,
içimde ki bülbülün,dertli sesi,
eritiyor beni.
Erisem de kurtulamaz,
zar eder bülbül,
izbe evin kapıları kilitli,
anahtarı,zalimin cebinde,
altın kafes erir,bülbül ölür,
yaşadığını sanarak,zalim sahibe,
taş kalbiyle,marazlanır,sürünür...