Bir zamanlar dost diye bellediğim biriydi
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
Büyük dağlar babası küçükler kendisiydi
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Selam sabahı kesti uçuyordu yüksekten
Sevmezdi hiç kimseyi öyle candan yürekten
Aklı fikri karışık fesatlık düşünmekten
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Kendini üstün sayar küçültür insanları
Herkes baba oğludur o bilmez ki bunları
Olur olmaz her yerde kırarken dost canları
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Yolu izi bilmeyen insanlardan dost olmaz
Eşek gönünden asla giyilecek post olmaz
Rengi belli değildir güneşte kalsa solmaz
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Ruhi böyleleriyle insan sarrafı oldu
Uygun dosta dost gibi hem ayak hem de koldu
Her nereye giderse dostlarına bir yoldu
İnik burnun kaldırmış sanki kafdağındaydı
20.08.2008/OLTU
Kayıt Tarihi : 20.8.2008 02:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yolu izi bilmeyen insanlardan dost olmaz
Eşek gönünden asla giyilecek post olmaz
Rengi belli değildir güneşte kalsa solmaz
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
tek kelimeyle:çok beğendim...günümüz dünyasında her şeyin çıkar ilişkilerine dayandığı koşulları düşündüğümüzde nokta atışı yapılmıştı...tam puanım panonuzdadır...saygıyla...*****ilknur*
Ben birkaç kişiye bu şiiri gönderebilirim; tıpkı şiirinizde bahsettiğiniz gibiler çünkü. :)
Hiciviniz dört dörtlüktü... Albatros Antolojisindedir.
TÜM YORUMLAR (4)