Kafdağı Şiiri - Halife Bozbayır

Kaf dağını gördü şaştı zülkarneyn,
Dedi sen dağ isen öbürler neyin,
Yemyeşil zümrüttü dedi ne deyim,
Onlar damarımdır dedi Kafdağı.

Her şehirde vardır dedi damarım,
Âlem çevresini böyle bağlarım,
Deprem dedikleri benim şamarım,
Yerle bir ederim dedi Kafdağı.

Karınca kalemi kâğıtta gördü,
Sır dedi başka bir dostuna verdi,
Kalem hünerini parmağa verdi,
Parmak işaretle dedi Kafdağı.

Ey sırları bilen söz söyleyen dağ,
Hak sanatın söyle dinlesin şu sağ,
Kalemin ne haddi yapabilsin bağ,
O Hakk’ın işidir dedi Kafdağı.

Sana üç yüz yıllık olan şu ova,
Üst üste yığıyor dağı kar yağa,
Gafil, kar dağı bil dağlara yağa,
Yoksa har yakardı dedi Kafdağı.

O Hakk’ın kahrından zerredir ateş,
Varlıktan geçersen nur olur güneş,
Cibril Mustafa’ya oldu arkadaş,
Ateş; taş, demirden dedi Kafdağı.

Cihanın feridir bilirsen insan,
Sıfat bakımından insandır cihan,
Bu sözleri saçma sanan o lisan,
Ne anlatsan bilmez dedi Kafdağı.

Harf suretin bağla mana bağına,
Anka kuşu geldi bu Kaf dağına,
Yerle gök hasretti Mustafa’sına,
Yalvardı ki gönder dedi Kafdağı.

Onun adı ile fetih dilerler,
Halife ad ile düşman silerler,
Göz, kulak, ağızda onu söylerler,
Muhammed Mustafa dedi Kafdağı.