Kafatasııı Şiiri - Veysi Çakır

Bir melankoloğin susturucusu, bir yağmur sabahında
Yenilenir ölür, ve kepek olur herbirimizin hayatında
Yoksukluk derler adına, bit derler
Bir bilseler, bilemezler

Çizginin dışına çıkıp öldürmek vucudu amansızca
Hücrelerin en bağlamlı yerindeki açlığına
Vurup bi köşede uzanmak, üzülüp kayıvermek bedenden
Özgürlüğün başlayıp bittiği yer işte

Şişenin içine koymak en olmayacak düşleri
Ve öldürmek düşünceleri hücrenin lizozomlarında
Götür parçalasınlar o hayvani düzüşmelerin odağında
Bir parça olda yanlış anla beni kromozomlarda

Ne sen sen olursun nede başkası ben
Karmaşalaştırmak azizliğimizi, kutsal orgazmın kenarında
Birikecek bu şiirler bir hücrenin stoplazmasında
Yine sen başlayacaksın ağlamaya

Ani değişimler olurda dalarsın ya şiirlerime
Ne konu olursun beynimde, bir göz yaşının tuzunda
Nede fakirliğimi gösterecek kepek
Öylece bekle, dur bakalım ne olacak

Al eline şişeyi vur öfkeni gözlerime, vurki bileyim
Nerden gelir bu isyanın sevişmişliği
Uyuşacak en ahlaki hücrelerimiz ve bir sokak oluruz
Bir takkenin aklar yağmış gövdesine

Sana ne yakışırsa öylece bekler bedenden uzağa
Beynin çıldırırda parçalamak ister o kafatasını
Sakin olmak zamanıdır bir gölgenin elinde
Uyuşmuşluk olur ve çeker gider bir sabah ezanında

Ezanları dinlmessin sen, iyi gelir bu öykü sana
Bir şiirin kafatasında bir şişenin uykusuz anılarında
Dolmuşturda taşmıştır artık o fırtınalar
Rahat uyu derin nefes al, kaybolacak birazdan o gölge
Geceden sabaha