Kafamda Sancısını Hissettiğimden Beri...

Allah’ım, mısralarım, kalbimin lisanıdır.
Ne olur, Sen nefsimi, kalbim için bağışla!
Bu sözler, şiir değil… Ruhumun feryadıdır!
Ne olur, Sen ruhumu bırakma karda, kışta…

Cehennem lisanımda, hasretinin adıdır.
Hasretin, ateşimdir… Ne olur, beni yakma!
Senin varlığın bilmek, hayatımın tadıdır.
Ne olur, lezzetimden, beni mahrum bırakma…

Dünyanın rüyasıyla, uyurken geceleri.
Vahyinin serinliği, aldı bütün uykumu.
Bu batakta gömülüdür, beşerden niceleri.
Nicelerine varlık, devekuşunun kumu…

Adın ile okudum, harfleri, heceleri…
Açıldı tüm kainat, sayfa sayfa önümde.
Benimle konuşurmuş, yıldızlar geceleri.
Yeni bir köprü kurdum, semavata gönlümde.

Meğer şu ana kadar, serapmış yaşadığım!
Benden nice büyükmüş, bende saklanan sır.
Bir beşerde kaybolmak, bu değil aradığım.
Masivadan sıyrılmak, Sende saklanan sır…

Kafamda sancısını hissettiğimden beri.
Dünyanın lezzetleri dilimde acılaştı.
Fark ettim, dönmüyor, gidenler artık geri…
İçinde doğduğum ev, şimdi bana yabancı…

Yirmimi aşarken ben, bana dediler “Dur!
Yirmi yılını aldın, savurdun rüzgarlara…
Var artık saatini, sıfırdan bir daha kur.
Ve bildim sandığını, yeni baştan sorgula…”

Aşk, sevgi ve sevgili… Şöhret, para, saire…
Yirmiye kadar geçen, sadece rakamlarmış.
Dünyada takılıp kalmak! İşte fesat daire!
Benim gerçek sandığım, en büyük yalanlarmış.