Kafama Sıkmak Aklıma Geldikçe Yazdığım S ...

Sabahlar yine sanki bir yanılsama,
Alarmla uyanıyorum, ama sanki uyanmıyorum.
Işık garip geliyor, perde arkasından süzülen,
Sarı değil, solgun bir beyaz belki,
Bir zamanlar içime dolan gün ışığı,
Artık tenimde bir soğukluk bırakıyor.

Aynadaki yüzümü tanımaz oldum,
Her sabah başka biri, daha yabancı,
Gözlerim, sanki içine kapanmış bir okyanus,
Derin ama anlamsız, dalgasız, sessiz.
Eskiden bir tutku vardı içimde,
Şimdi ise bakışlarım boş, donuk, ağır.

Kahvaltı masasında ekmek hep bayat,
Çay ise ne sıcak ne de soğuk;
Bir tat yok artık dudaklarımda,
Yutkunmak bile bir külfet olmuş.
Eskiden ne severdim bu sade ritüeli,
Şimdi her lokma sanki taş gibi boğazımda.

Sokaklar tuhaf, insanlar daha sessiz,
Her yüz bir maske gibi, aynı boş ifade,
Adımları duyuyorum ama yankılanmıyor,
Ayaklarım yere değiyor mu, emin değilim.
Eskiden bir şehrin gürültüsünde kaybolurdum,
Şimdi sessizliği içimde hissediyorum,
Garip bir uğultu kaplamış her şeyi.

Gün boyu çalışıyorum ama parmaklarım ağır,
Bilgisayarın tuşları bile bana yabancı,
Ekrandaki harfler dans ediyor gibi,
Anlamlar silinip yerine garip şekiller doluyor.
Eskiden akardı zaman, işleyerek işlerdim,
Şimdi saatler bir bulmaca gibi, çözülmez.

Akşam olunca eve dönmek garip,
Kapı kolu soğuk ve ağır geliyor,
Ev, sanki daha küçük, daha dar,
Duvarlar üstüme kapanacakmış gibi,
Her köşesi bir yabancının evi sanki,
Eskiden huzur bulduğum bu yerde,
Şimdi bir ağırlık, bir boşluk var.

Uyumak bile tuhaf, gözlerim kapanıyor
Ama rüyalarım bile tanıdık değil.
Sabah olacak, biliyorum,
Yine aynı garip dünyaya uyanacağım,
Ama hiçbir şey tanıdık gelmeyecek.
Zamanın akışı bozulmuş gibi,
Ben ise sadece sürükleniyorum,
Boşluğun aynasında kaybolmuş bir gölge.