Kafadar Şiiri - Ömer Yatçı

Gözler bazen aşina olur gökyüzüne güneşe
Bazen de sadece güneş korkutur gözleri
Güneş bazen kah karanlık kah loştur
Ondandır seni göremediğim belki..

bir mum gibi eriyorum sessizce ve soluksuz
kim erimezki seni görünce donsuz
Serinlemek ister insan kalınca susuz
ama Yinede denize girilmez ki mayosuz

Dost bildiğin düşman görünür bazen göze
Düşmeyin bu hataya kanılmaz her söze
sonradan pişman olan vurur dize
Sadece birinin aklına uymak yakışmaz bize

Ne otantik gözleri var ne dairesel kaşı
Bir gözü toprağa bakar diğer gözü şaşı
bıçaktan keskin otobandan uzundur bakışı
Bir hititleri bilirim bir de hattuşaşı

neyi değiştiriyorki senden uzak kalmam
neden adını her duyuşumda çılgınlaşırki bu yürek
saklıdır sende bu durgun benliğin sebebi
ismin dudaklarımda hecelendiğinden beri
Karış karış arıyorum her adımda kendimi

Duyumlarımı duyabilseydin duygusuzca anıları
iğne çıkardı götünde andırırdın arıları
Erken teşhis etmezsen doktorları
Her gün ah uh deyip çekersin ağrıları