Kafadan Konuşuyoruz Şiiri - Kenan Alkan

kafadan konuşuyoruz
kafadan.
kafa kopuk gövdeden;
iğnenin teması ile
konuşan plak gibi.
sazın tellerinden habersiz
bam teline dokunmadan
konuşuyoruz.

çocuk ağzıyla
çocuk duyarlılığından yetim,
etle kaplı kemiğin.
musalla taşındaki buzdan
sessizliğinde
konuşuyoruz. R D
U U
dil bizim, Ç Ğ
dilden maviye U U M U Z
güvercinler,
ürkek
yabancı bırakıldığı sese,
sevgili..

ölüm bizim!
bizim olmayan ölümlerden
habersiz.
ve çocuklar sevgili;
bizim çocuklarımız.
umutları çalınan
çöplerde ekmek arayan çocuklarımız.
bizim değil,
ben-im çocuklarım bencilliğinde
konuşuyoruz.

demokrasi maskesi altında
umutları ve düşleri yok edilen ulusları
inkar ederek..

UNİCEF bilincinin,
IRAK'da, FİLİSTİN'de,
LÜBNAN'da,
ARABİSTAN'da
ölen çocuklarımızın kanları bulaşmış
ellerini
saklamak için.
vicdanlarımıza geçirilen
kara torba olduğunun
bilincinden yoksun,
bedel ödemekten korkarak
konuşuyoruz.

ve sevgili,
özgürlük dediğin
ellerini tutmak,saçlarına
yüzümü kapatmaksa;
ben özgür değilim!
ben,
silahlar sustuğunda,
çocukların gülüşlerinde,
kelebekler dansa kalktığında
ve
anneler ağlamadığında
özgürüm.
özgür sevgimiz,
sevgili.