Kafa Karışıklığımızı Yazıyor Muydu Kalem ...

Çıkmazdayım, acının kuyusunda.
Ne bir su almaya gelen var,
Ne de duyan var uzun uzun çağrışlarımı.
Ey kalemler!
Yazmaz mısınız dinmeyen acılarımı,
Bilmez misiniz utanmaz gözyaşlarımı,
Ne diye anlamıyorlar kağıdımıza döküleni...
Ben anladım!
Bu kervanın kuyusundan geçmezmiş insan.
Ben anladım!
Kapkara bulutların karanlığının kuyusuymuş bu kuyu.
Ben anladım!
Namütenahi bu kuyuda kaybolurmuş insan.
Ben, anladım!
Kafa karışıklığımızı yazıyormuş kalemler.

Düşüncelerim arası kayboluşumu görüyor musunuz,
Size anlatıyorum parmak uçlarımda
Notalar dans ediyormuşçasına
Şimdi hüznüm ıslattığım topraktır.
Aceleci tavırların ardına sığınmış insanlaradır
Sessiz ve derin öfkelerim,
Sözlerimi anlayanadır
Sesli ve sığ fısıltılarım,
Şimdi bunu okuyanadır
Anlatmak istediklerim ve öğrendiklerim
Öğretmek değildir haddim,
Anlatmak istiyorum;
Kafa karışıklığımızı da yazarmış kalemler...