Kaf Dağının Ardındaki

İncecik bir çatlaktan boşanırcasına sızıntıdır umut, göz ardında.
Dilden dile fısıltı gibi kulak ardı edilmiş,
Profesyonel ellerde şakırdayan enstantanelerde,
Yorgun, kararmış, makinalaşmış bileklerde,
Sempozyumlarda, dinin biliminde; yani ilimde,
Mühendis fikrinde, cerrah terinde, işçi emeğinde,
Keskin bir ufuk çizgisi gibi
Dolaşırken alacakaranlığında çökmüş göz altlarının;
Hangi düş koruyabilir ki yaşamak fikrini ?
Ağrı sırtlarında beliren umut, saat sabah 7 de...
Hangi garibin açlığından üstün elmacık kemiklerini, sıcaktan çatırdatabilecek kabiliyette; tek kaygısı sadece bir ekmek iken ?
Tek kaygısı; dünyaya kattığı tek şey, ama yalnız sefaleti görmüş çocuksa !
Kim perçinleyecek biçare umudunu dünyaya,
Zavallı, hep asgarî, fakat azami miktarda sömürülmüş halkın ?