Kaf Dağını Aştım Ben Şiiri - Serap Atay

Savrulurken rüzgârda kuruyan yaprak gibi
Bu sevda yasak bize dokunamam tenine
Yabancı olduk şimdi çatlayan toprak gibi
Ne oldu da tükendi bitmeyecek ilgine

Ne kadar ağlasam da anladım ki her şey boş
Dokunma bam telime bu gönül zaten sarhoş
Etmem artık şikâyet dünya sensiz öyle hoş
Dönsen de bakmam sana koş artık sen dengine.

Özlem sevgiye dair gönül ona akıyor
Serzenişim kendime yakan beni yakıyor
Bilseydin ki bu gözler can evinden bakıyor
Derinlere inerdin takılmazdın rengine

Artık bu son elveda Kaf dağını aştım ben
Bir hayalden sıyrılıp gün yüzüne düştüm ben
Hüzünlerden arınıp mutlu düşen yaştım ben
İhtiyacım yok artık kadir bilmez sevgine.

Serap Atay
20-8-2011