Kaf dağındaki İnsanlar Şiiri - Hüseyin S ...

Kaf dağının ardı varmış,
Bir çok insan orada,
Mutlu yaşarmış...

Saklı bir çok güzellikler,
Çiçekler,kelebekler,
Arasında koşarmış.
Sevinirler,sevindikçe,
Coşarlarmış...

Ne olmuşsa olmuş,
Kaf dağı küsmüş,
Bir gün insanlara.

Onu seven canlara,
Geçit vermemiş.
Güllerini dermemiş,
Güzellikleri sermemiş,
Önlerine...

Telaşa kapılmış,
Kafdağındaki insanlar,
Üzülenler ağlayanlar,
Olmuş...

Her şey boşuna,
Neler gelmiş neler,
İnsanların başına.
Günler geçiyor,
Kafdağı her gün eriyormuş.

Bir yaşlı bilge çıkmış,
Siz,kafdağında mutlu yaşarken,
Sevinçle coşup koşarken,
Duymadınız başkalarını,
Kendinizi kaybettiniz,
Kafdağını incittiniz.

Tek çare kendinizi bilmek,
Geldiğiniz yere geri dönmek,
Demiş...

Kimse tutmamış bu sözü,
Kaf dağı erimiş,
Bir derya olmuş,
Kalmamış özü,

Burada yaşayan,
İnsanların korkuyla,
Açılan gözü,
Bir daha açılmamak üzere
Kapanmış...