Kaf Şiiri - Yunus Emre Karakaya

ey şu Kaf Dağının ardına gizlenen gönlüm
düş gel artık ovalara, dolaşma o dağ yamaçlarında
üşürsün, bürünürsün yalnızlığa da
bulamazsın bir çare gönül kapılarında
bir dinlen, nefes al, sığ sulardan başla
çıkışı vardır bu yamacın, inişi asla ve kat’a
ancak düşersin, unutma
uzan
uzan yalnız adamların kalabalığına
onlar bekleşmedeler
senin için belli ki eğleşmedeler
bırak, düşme bu sevda yoluna
çık gel, uzatma artık yaratan hatırına
ne haldesin
yoksa yine mi bilinmezlerdesin

ey şu soğuk yokuşlarda üşüyen gönlüm
inadı bırak, düşme o sevdanın yoluna
yaslansın artık gönlün bir af dağına
yaramı sarsın bir dolu umut
ki
artık bir şey kalmasın dünya namına
her şeyi unut