Kadir Ercik Şiirleri - Şair Kadir Ercik

Söylenmemiş bir şarkı gibiyim,
Gecenin aydınlığa döndüğü zamana,
Müebbet yalnızlığımın koynuna,
Yaşanmışları gömmüş gibiyim

Hayallerimi yazarım savurduğum çığlıklara,

Salınır yüzünde eskimemiş bir hüzün,
Demlerken akşamın sohbet çayını,
Akıyor gözlerimden unutamadığım yüzün,
Sen geliyorsun aklıma, mahmur çiçeğim

Mahzun bir derya misali durursun gönlümde,

Ne zaman Sonbahar gelse yüreğime,
Hayatın en vazgeçilmez yerinde,
İşitsek akşamın ürkek sesini,
Sokaklar sessiz ve kimsesiz kalsa,
Masum bir çığlık duyarım,
Seni çağıran sestir bu,

Sen ayrılık nedir bilmezsin,
Bazen çok farklı bir duygudur ayrılık,
Kanadı kırılmış bir kuştur,
İstediği bir yere kavuşamayan,
Bazen bitmez tükenmez bir yokuştur,
Hüzünlü ve acı veren bir isyandır ayrılık.

"Bir Bülbül olsaydım,
Öyle bir uçardım ki sana ey yar,
Mevsimlerin en acımasız olduğu zamana,
Terk edilmiş tüm cümlelerin ardına,
Ayrılıklara ait kafeslere asardım kendimi...!"

Hava bayağı soğuktu.
Adam önce ısınmış elleriyle beraber,
Cebinden sigarayı çıkartmış,
Kibrit ile tek hamlede yakmıştı.
Aldığı ilk nefeste anımsamıştı birçok şeyi.
Asla unutamamıştı;

Bir masal olsaydın, razıydım,
Oturur dinlerdim seni,
O tatlı gülüşünle büyülerdin beni,
Sayfalara anlatırdım seni.

Bir şiir olsaydın, razıydım,

Soğuk ve rüzgarlı bir sonbahar akşamı,
Sokaklara yalnızlığın aktığı,
Sevenlerin hiç durmadan,
Yorgan altında hıçkırarak ağladığı,
Ayrılığın çaresizce, suskun kaldığı bir akşamdı.

I.
Ve bir bakarsın,
İsmine yazılmış bir şiir olur,
Her harfi zehirden, yasak olur,
Aşk derler buna bilirim, inanmam,
Çekerim tüm yalnızlığı üstüme,

Acıların umutları terkettiği bir gündü,
Yüreği tekrar tekrar kanatan da neydi,
Ayrılık mı yoksa,
Eğer kanatan oysa,
Trenlerin acı çığlıklarıyla kaçıp gitmeliydi,
Göçüp giden bir sılayı gurbet bilmeliydi,