Kadınlığın Tragedyası II

Doğur,besle,büyüt savaşa gönder.
Mutlu ana yoktur?
Her savaş haberinde…
Dayanılmaz acılar gebe bedenimde
Hiçbir ümit kalmadı doğmamış bebeğim için
Anasının doğduğu dünyadan
Daha beter bir dünyaya gelecekti.

Daha fazla dayanamadı bedenim
Düşürdüm bebeğimi…
Mevsimi gelmeden açan bir çiçek gibi.
Üzülme oğlum şanslısın belki
Dünya öyle yaşanası bir yer olmaktan çıktı
Seni hep kanatlarımın arasında tutmak isteyecektim
Ama sen vakti gelince uçmak isteyecektin
Oysa dışarıda vahşet, kan,irin
Kıyarlar sana,gözüm gibi baktığım
Yılan gözlü hainler
Kıyarlar sana!

Ne çabuk unuttunuz
Yargısız infazları
Tecrit odalarını
Duvara asılmış erkek bedeni
Başında poşet
Yerde su dolu bir kova
Az sonra
Acıdan bayılan mahkümu uyandıracak.
Nasıl kıydınız yavruma
Onu ben doğurdum.
Nasıl unutursunuz?
Irakta tecavüze uğrayan insanlık onurunu
Çarşaf çarşaf gazeteler
Günlerce süren kabuslar
Onları ben doğurdum
Üst üste istif edilmiş erkek bedenleri
Değersiz bir çöp yığını gibi

Köpek balıkları dolanıyor etrafta
Şimdi gelip evlatlarımı götürecekler
Hepsi yılan gözlü
Hepsi hain
Kim doğurdu sizi?
Bir ana değil mi?
Götürmeyin evlatlarımı
Onlar hiçbir şey yapmadılar
Yurtlarını çok sevmekten başka.
Be hey kadın
Hiç mi insaf yoktu sütünde
Yılanlar emzirmez değil mi?

Bu kadar silikonlu,botokslu ve porselenli olmaya hakkımız yok...
Biz kadınız,daha önemlisi anayız.
Erkeklerin gözlerini doyurmaktan kazandığımız paralar
Yetsindi artık doyursundu gözümüzü,
Aramızda dolaşan
Akşam eve gidince çocuğunun başını okşayan
Hiç bir ölüm üzerine sinmemişçesine karısıyla sevişen
İnsan kasaplarının gönlünü etmekten vaz geçmeliyiz artık.
Biz kadınız dahası anayız.
Savaşları ancak biz durdurabiliriz.
Bizim çoşkun sel gibi çağlayan sevgimiz.
Dünyayı ancak biz değiştirebiliriz.