Bugün Dünya Kadınlar Günü... 365 günü yaşayan ve yaşatan kadınların tek güne indirgenmiş hatırlanmışlıklarının yaşandığı gün... Bugün kadınların ‘kadınca isyanları’nın, erkeklerin ‘erkekçe vicdanları’nın günü birlik dışa vurulduğu gün...
Ve ben bugün söz’süzüm... Kelimeler tarafından yetim bırakıldım... Cümlelerim ulaşılamayan uzaklarda... Taa geçmişte... Eski sayfaların toz tutmuş satırlarında... Gün be gün yeşermesini beklediğim umutların sararan dallarında... Yüzünü yaza dönmesini beklediğim İlkbaharın sürüncemesinde... Ve her zamanki gibi kışa gebe hazan mevsiminde...
Ben bugün söz’süzüm... Tüm soft-ideal feministik düşüncelerim susuyor bugün... Hümanistik duygularım isyanını vuramıyor sözlere... Çığlık çığlık taşamıyorum kendimden... Haykırışlarım sus pus olmuş... İçten içe çağlarken içimde...
Ben bugün söz’süzüm... Kadınlığımın sesi kısıldı... İnsanlığımın boynu bükük...
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
