Kadınlığı Şiiri - Müjgan Kızıleniş

çocuk neşesi vardı yüzünde...
tebessümü kirlenmemiş,
çocukça oyunları vardı
meraklı...
mızıkçılık da vardı ama ara ara
yine de içi almazdı böyle yengiyi.
geri verdi zaferi.
hep bağışladı büyük oyunları.
kadın mı doğdu,kadın olmayı mı öğrendi
bilmiyordu henüz.
herşeyin bir ilki vardı...

aşk dediler sevgi dediler
gün geldi sahiplendiler;
ait oldukça sahiplendi...
sahiplendikçe ait oldu...
yitirdi nefesini...
ve hatta düşlerini bile...

tebessümü şarttı,
şartlandırılmıştı.
hep evet demeliydi,
hayırlara yasaklıydı dili,
yasakları çiğnedi gün geldi
yetmedi...yetiremedi.
ve acıdı...acımayı öğrendi.
mutsuzluğunun sonu olmayacağı
oyununda son perdeydi.

acıdı büyüdü...büyüdü acıdı...
acıtmalı mıydı acıtanları;
acıtamadı...
en inandıkları bile
görmek istediği gibi görürdü nihayetinde.
en inandıklarına acıdı...
acısı kaldı yüreğinde.
tek özgürlüğüydü yalnızlığı
ona sığındı...
sığınağı bildi yalnızlığını...

en eski yalnızlığı...kalabalığı...
kadınlığı...