Kadınlar Üstüne Şiiri - Eflatun Yüzbaşıoğlu

1.
güz kadınların telaşıdır
göçerler kamyonlarla
fesleğen kokar dizleri
bayram sabahları
düğün geceleri
usulca okşar
çocukluğumu elleri

güz kadınların gülüşüdür
durgun sulara
beyaz kirece
balkonları
biber kurusu
sandıkları sabun kokusu
güz kadınların sevdasıdır
nice yıllarda yitirdikleri
her güzle bekledikleri

2.
hep hatırlar insan
üşürken
sıcak odaları
kadınlar ısıtır
betonları

çok şeyler söylenir
kadınlara
ısıtsın diye
göğün maviliğini
yaşamın serinliğini

onlar bir çerçevedir
ömrün dağınıklığına

3.
kimi zaman boş odalar
bir kadın gülüşünü
sımsıkı tutar
pencerelerinde
kapılarında

her zaman
bir kadın gülüşü
boş odaların ruhu olur
bir kadın
ak gülümsemelerle
divanlarda oturur

bazen boş odalar
kadın gülüşleri duyar

4.
hep bir kadın
kimliksiz bir kadın
ondan eser günlerimize
bu koku
toz durmadan
toz savrulan

bir kadın
ama hep o kadın
ısıtamaz şimdi elleri
yaşamanın buz yüzünü

bir kadın
ama adsız o kadın
güzle gelmiştir
güzün geniş sınırlarına
göğsümün kaldıracının
azalırken direnci

güzle seslenmiştir

(E.Yüzbaşıoğlu, 1984, Adresim Akdeniz)