Kadınlar Sandığında Saklar

yaşamın varoşlarından eksilmez yarın korkusu
annemin sandığında çiçek kokusu

gamzelerinde yazılmamış imgeler
yüzünde yalnızlığına akan ırmaklar vardı
karanlıklarımıza güneşi sağardı
annem sevgi pınarı
güzelliklerin ambarıydı
bastığı toprağa yük olmayan dağlardı
yalnızlığı devleştirir geceler
annem gecelerin koynunda ağlardı

yoksulluğun önüne kendisini atan
yabanelde emeğini satan
babamın mektuplarıydı annemin baharı
dallarda cilveleşen kuşlar gibi
mutluluk motifleri çizerdi
sözcükleri sanki yüreğine dizerdi
dudaklarından düşürmezdi gurbet türkülerini

annemden öğrendim
türkülerin insana arkadaş olduğunu
türkülere yasladım omuzumu
hayat ünversitesinde öğretmendi annem
çiçekçe
kuşça
yıldızca
otça konuşuyordu
dikenler batmıyordu
annem ısırgan otunu da okşuyordu
ısırgan otu bile annemin ellerini ısırmıyordu
bence sevgi buydu

yarım olur sevdiği gurbette olanın gülüşleri
kadınların sandığında saklıdır nice düşleri

sırdaşı işlemeli sandığını
arasıra açardı annem
anı defterine
ya da bir resim albümüne bakar gibi
bakardı sandğındaki gizlerine
dalar giderdi bazılarının izlerine
bazılarında da sis çökerdi bahar gözlerine
çaresizlik kurşun gibi saplanırdı yüreğine
uzanır ama tutunamazdı babamın sevgisine
yenilirdim annemin çaresizliğine
ben utanırdım ayrılığın yerine

purtlanmış* iplik yumağı gibi hayatı
kadınlık sabriyle çözerdi annem
annem de sandığında saklardı
nice hüzünleri
sırları
yoksulluk ve gurbet girince araya
mutluluğa uzak geçti annemin gençlik yılları
işlemeli sandığı da sarardı
kendisi gibi

sofrasına emeğini koyanlara acımasızdı hayat
beni erken terketti çocukluğum
çocukluğuma uzanır gurbete soğukluğum
ayrılık çıkmaz sokağıdır mutsuzluğun

hayatın çoraklığında bile sararmadı anne
senin sevgindir yüreğimde büyüttüğüm
babam da yanıbaşında
gurbeti yüreğime sokmadım

anne sayende anladım
tanımak için bir kadını
konuşturmak gerek sandığını
kadınlar sandığında saklar kendini

*: Ayırtlanması oldukça zor olan, karışmış iplik yumağı.
Yöresel bir sözcüktür.