Kadınlar Gününe Şiiri - Alaattin Ceylan

Çocukluğumun analarını hatırlıyorum,
Sıcak yürekli güler yüzlü
Cefakar analar, köy kadınları
Çamaşırını,bulaşığını külle yıkayan kadınlar.

Anamın yemek pişirişi hala gözümün önünde.
Elleriyle çamurdan yaptığı ocağın üstünde,
Altı,kenarları is tutmuş bakır tencere.
Tutuşturmak için odunlara üfleyişi hele
Unutulmuyor işte.

Kerpiçten evlerini, elleriyle sıvarlardı analarımız.
Kilimlerini kendileri dokurdu.
Ana oldukları yüzlerinden okunurdu.
Bazen dağlarda görürdünüz onları,odun toplarken,
Bazen tarlada çapa yaparken,yolma yolarken.
Kadınlıkları nerde mi kaldı?
En azının sekiz çocuğu vardı.

Kadınlarımız sevdi mi bir erkeği,
Gelinlikle girdiği evden,
Ancak kefenle çıkarlardı.
Mutluydular analarımız.
Allah’a açtıkları avuçları dillerinde duaları vardı.

Farksızdı ülkemin bütün anaları,
Anaydılar,kadındılar,
Sevgi merhamet,şefkat doluydular.
Yeri geldiğinde
Cephede savaşacak kadar kahramandılar.