Kadınlar Şiiri - Alperen Karadağ

Kadınlardı hayatımdaki büyük değişikliklerin mimarı.
Kadınlardı beni adam eden,
Beni yıkan, beni mahveden...
Kadınlardı ipe sapa gelmeyen duygularımı besleyen...
Çünkü kadındılar.
Cezvedici güzellikleri, bakışları, kokularıydı silahları
Zehirli sarmaşıklar gibiydiler.,
Önce usul usul beni sardılar.
Sonrada acımadan beni bende boğdular...
Yoktu böyle gözler hiçbir yaratıkta.
Yoktu böyle büyüleyici koku hiçbir çiçekte..
Ya o kadife ten, o mahrur bakışlar.
O ses, o endam, ipek gibi saçlar...
Yoktu yaşayan hiçbir varlıkta.
Kendilerine özgüydüler...
Çünkü onlar kadındılar!

Ne kadınlar sevdim.
Ne ihanetler yaşadım.
Ne acı ayrılıklar gördüm.
Ne çok kadın tanıdım.
Sevmesini beceremeyen
Parayı herşeyden üstün gören.
Nankör, bencil, kendini beğenen...
Ne kadınlar sevdim.
Beni sevemeyen.
Beni; ciğeri beş para etmez adama değişen,
Korkularına yenilip, sevgiden aşktan kaçan...
Beni parasıyla satın alabileceğini sanan,
Nice kadınlar sevdim...

Görseniz;
Birer namus abidesiydiler.
Hanım efendiydiler, zariftiler.
Seçici, gösterişliydiler.
Aslında masumane bir maskenin ardına gizlenen,
Vahşi bir dişi şeytandılar.
Yalanlarla doluydular.
Gözleri birer kor tanesiydi.
İçime düştü, beni yaktılar.
Belkide benim gibi yüzlerce erkeği,
Hiç acımadan yıktılar..
Nede olsa kadındılar.
Göz alıcı, güzeldiler..

Herşeye rağmen yaşandı onca güzel günler.
Ve geride kaldı bir avuç tatlı anı.
Bir daha hatırlamamak üzre,
Resimler yırtıldı, mektuplar yakıldı.
Aşklara, sevgilere bir kalem çekildi.
Geride;
Gönüllerde açılan derin derin yaralar kaldı..!

(08.09.2001)