Kadınlar Şiiri - Önder Karaçay

Bir kadın ağlıyorsa,
Ağlatan onun yüreğine ulaşmış,
O yüreğin değerini bilmemiş demektir.

Bir kadını yürekten ağlatmak zordur,
Pek bilinmez ağlatan ne demektir…

Ağlatan o yüreğin değerini bilmemiş olmalı ki,
Yüreğine ulaşıldığında iğnelerini gözünü kırpmadan batırmış bir emektir..

O iğneler o kadına koca bir yumruk gibi gelir,
Oturup boğazına düğümlenir.

Gözleri cam gibi buğulanır artık,
Her ne kadar ağlamıyorum dese de, iğneler çok acıtmıştır,
Kanayan yara kabuk bağlamaya vakit bulamadan,
Ağlamak kadınları bulur…

Sanmayın ki gidene, ağlatana ağlar kadınlar!
Gidenin koparttığı yerdir ağlatan, iğnelerin açtığı yaralar,
O yaralar ki kabuk bağlasa da izi kalacağı için ağlar kadınlar.

Değmez ağlamaya diyen de çok olur,
Bilmezler ki yürekleri acıyan kadınlar ağlamazlar ise ölürler,
İçlerindeki o zehir kendilerini ağlatarak öldürürler kadınlar,
Ağlayanlar ağlayarak zehirlerinden temizlenir.

Sessiz testere zaman geçtikçe,
Kendilerine sarılmayı da öğrenir kadınlar,
Çok şeylerden vazgeçtikleri için ağlar kadınlar,
Her damla gözyaşı ile olgunlaşırlar,
Olgunlaştıkça safça inanıp yüreklerini yaralayanları,
Gözlerinde küçülterek düşürür kadınlar.

Kendilerine sarıldıkça yeni bir kadın yaratırlar yine kendilerinden,
Zamanında yüreklerine o kadar çok iğne batırılmış olmalı ki kadınların,
Artık kendilerinden başka doğru bulamadıkları için,
Kendilerine sarılır saklanırlar kadınlar.

Çünkü biliyorlar ki sarıldıkları adamlar sakladıklarını çaldılar,
Çok ağlayan kadınlar eninde sonunda,
Salkım saçak zülüfleri arkasında saklanır kendilerine sarılırlar.

Önder Karaçay