Kadının Şiiridir Bu Şiir

Oturdum bir şiir yazıyorum, dünyayı içine sığdırdığım
Ama mutluluğu sığdıramadığım
Ömrümün son kavşağında
Son mevsiminde
Yıllardır ülkemi saran
Bitmeyen karanlığında
İçimden dökülen
Sözcüklerle
Tüm acılara şahitlik eden
Dert ortağım olan yüreğimin her yerine olansın

Ataerkil feodal sömürü düzende, itilip kakılan
Babadan, kardeşten, kocadan dayak yiyen
Bakışları umut
Bakışları bahar
Yüreği sevgi
Gülüşü hüzün dolu
Varlığı başlı başına
Büyük bir devrim olan kadın

Taptığını ezberden söyleyip, gönül dilinden anlamayan
Bağnazların, yobazların mal saydığı
Cennette
Erkeğine düşkün
Erkeğine mükafat olsun diye
Tanrı'ca
Bâkire olarak
Yeniden inşa edilen
Kırk bin huriyle
Erkeğe lütfedilen
Niteliksizliği
Kadına yakıştıran
Ciğersiz, yüreksiz olan
Cehaletin bir safsatasıdır
Bu
Can yakan
Bu iğrenç masal
Her
Yaşanan şiddeti, yalanı sorgularcasına
Namussuzlara haddini bildiren, kadın şiiridir, bu şiir

Oturdum bir şiir yazıyorum, insanı ağlatan cinste
Her birinin hikâyesi şarkı, türkü, ağıt gibi
Ayrı, ayrı acılarla dolu olan
Şu gecenin
Mehtaptsız
Issız karanlığında
Yüreğimin
En son atışlarına yazdığım, bir şiirdir bu
Kadın düşmanı şeriati, kapitalizmi, yobazları korkutan

Bu gece, şu an içimi kabartan şey
Belki doğuşumun
Yas töreni
Belki ölümümün
Son vaktidir
Ama yılmadan
Gerçekleri yazacağım
Bitmeyen, tükenmeyen
Cehalete, sömürüye rağmen
Yüreğimin aykırı ırmaklarından
Hepisine sövesim, hepisine gülesim geliyor

Yeni bir mevsimin bitiminden, isyan bayrağımı diktim
Toplasam on tanenizi
Topu topuna
Bir yarım adam etmesiniz
Be hey cahiller
Her günü
Bitmeyen, tükenmeyen
Zemheri olan
Kadının
Varoluşuna
Günah addedenler
Siz önce
Kendi kıçınızı düzeltin
Bilinki
Kadın umut
Kadın sevdadır
Kadın
Cennet "sürgünü" hiç değil
Çünkü
Kadın yaşamdır
Doğadır
Annedir
O ne gül
O nede goncadır
O sevgisi bol insanidir
O çok şeydir
Ama erkeğin sahip olacağı, hiç bir şey değil
Kalemimden şiire dönüşen, kadının tüm nesnelliği budur

Mehmet Çobanoğlu
12.04.2021
İstanbul