Mekan aynı, sahne aynı, oyun aynı,
Oynayan ise; bir kadın...
Kör karanlığın kandilinde; titreyen bir alev aydınlatıyordu, sahneyi...
Bir köşede; ayağı kırık sandalye, çürümeye yüz tutmuş tahta masa,
Masanın üzerinde ise; mumun etrfaında dağılmış,sararmış sayfalar
ve siyah beyaz bikaç resim...
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Acaba diyorum ,düz yazıda daha mı başarılı Sırma?
Tebrikler
Mim Kemal Ertuğrul
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta